محصول زراعی مورد مطالعه در این تحقیق گوجه فرنگی میباشد که توصیف آن از لحاظ اهمیت و سطح زیر کشت و بیماریهای مربوطه از جمله پژمردگی فوزاریومی و روشهای مبارزه با آن به شرح ذیل می باشد:
1-1-1- اهمیت گیاه گوجه فرنگی
گوجهفرنگی و محصولات تبدیلی آن یکی از مهمترین تولیدات صنایع تبدیلی در جهان میباشد. سطح زیر کشت جهانی کشت این محصول 4 میلیون متر مربع و تولید آن 130 میلیون تن است. به طوری که سالانه حدود 35-30 میلیون تن گوجه فرنگی تازه در کارخانجات فرآوری میگردد و رب گوجه فرنگی محصول عمده آنها میباشد. نتایج تحقیقات در مراکز بهداشتی و پزشکی آمریکا و اروپا نشان داده است که ماده لیکوپن[1] موجود در گوجه فرنگی، دارای خواصی از قبیل جلوگیری از سرطان پروستات، افزایش شیر مادران، محافظت پوست در مقابل اشعه ماوراء بنفش، جلوگیری از اکسیداسیون کلسترول LDLو در نتیجه جلوگیری از بیماری آترواسکلروزیس و بسیاری از بیماری های مربوط به دستگاه گوارش میباشد. در مجموع 37 کشور در جهان امکان فرآوری گوجه فرنگی را دارند که در این میان، 12 کشور تا 90 درصد فرآوری را انجام میدهند. کشور ایران در سال 2008 میلادی از لحاظ میزان فرآوری مقام پنجم را پس از آمریکا، ایتالیا، چین و ترکیه کسب نمود (اشکواری، 1388). همچنین ایران با تولید سالانه 5 میلیون و 800 هزار تن گوجه فرنگی، رتبه هفتم تولید این محصول و رتبه دهم صادرات رب گوجه فرنگی را در جهان دارا است (رضوانی مقدم و همكاران، 2011).
اهمیت کشت و فرآوری گوجه فرنگی در ایران عبارت است از:
1-مطابق آخرین آمار، میانگین محصول به دست آمده از یک هکتار کشت گوجه فرنگی 37 تن است که این مقدار در استانهای خراسان رضوی و همدان به ترتیب 40 و 53 تن میباشد (اشكواری، 1388؛ شوشتری و همكاران، 1391؛ جدیدی و همكاران، 2012).
2-امروزه صنعت عظیمی فراوری گوجه فرنگی را برعهده دارد و آن را به صورت خشک شده، پوستکنده، پوره، رب، انواع سس از جمله سس کچاپ، پودر و آب میوه در اختیار مصرفکنندگان میگذارد. دو عمل اصلی فراوری صنعتی گوجه فرنگی تغلیظ کردن و خشک کردن هستند (اشکواری، 1388).
3-گوجه فرنگی سرشار از انواع ویتامینهای مورد نیاز بدن انسان است كه همواره باید در سبد غذایی خانوادهها گنجانده شود (پورنعمت، 1391).
4-هر هكتار كشت گوجه فرنگی در هر روز از فصل تولید برای 211 نفر اشتغالزایی دارد (اشکواری، 1388).
5-كشت گوجه فرنگی یكی ازمحصولاتی است كه بیشترین بهرهوری را در مصرف آب كشاورزی دارد (اشکواری، 1388).
1-1-2- سطح زیر كشت گیاه گوجه فرنگی در ایران و جهان
سطح زیر كشت گوجه فرنگی در دنیا چهار میلیون هكتار میباشد (سولیمن و همکاران[2]، 2011). ایران از نظر سطح زیر کشت با 183931 هکتار، رتبه ششم را در دنیا پس از کشورهای چین، هند، ترکیه، نیجریه و مصر به خود اختصاص داده است. سطح زیر کشت کشورهای جایگاه اول تا پنجم به ترتیب عبارت است از: چین 981000 هکتار، هند 865000 هکتار، ترکیه 328000 هکتار، نیجریه 264430 هکتار و مصر 212446 هکتار (فائو[3]: سایت سازمان خوار و بار جهانی).
در ایران، سطح زیر کشت گوجه فرنگی در کل کشور در سال زراعی 90-1389 حدود 153087 هکتار برآورد شده است. از این میزان بیشترین سطوح کشت متعلق به استانهای فارس، بوشهر، خراسان رضوی، هرمزگان و کرمان است. میزان سطوح زیر کشت هر یک از این استانها به ترتیب عبارت است از: 20063، 16049، 14492، 14071 و 12391 (بینام، 1390).
1-1-3- بیماری پژمردگی فوزاریومی گوجه فرنگی
بیماری پژمردگی فوزاریومی یک بیماری قارچی است که توسط Fusarium oxysporum f.sp. lycopersici که در خاک زندگی می کند، ایجاد می شود و در سرتاسر جهان گسترش دارد. عامل بیماری از طریق ریشه وارد گیاه می شود و روی سیستم آوندی گیاه (معمولاً در مرحله گیاهچه) اثر میگذارد. گیاهانی که در این مرحله رشد، آلوده میشوند از بین میروند. علائم این بیماری در مناطق گرم بیشتر مشهود است (جونز و همکاران[4]، 1991؛ اگریوس[5]، 2005).
محصول زراعی مورد مطالعه در این تحقیق گوجه فرنگی میباشد که توصیف آن از لحاظ اهمیت و سطح زیر کشت و بیماریهای مربوطه از جمله پژمردگی فوزاریومی و روشهای مبارزه با آن به شرح ذیل می باشد:
1-1-1- اهمیت گیاه گوجه فرنگی
گوجهفرنگی و محصولات تبدیلی آن یکی از مهمترین تولیدات صنایع تبدیلی در جهان میباشد. سطح زیر کشت جهانی کشت این محصول 4 میلیون متر مربع و تولید آن 130 میلیون تن است. به طوری که سالانه حدود 35-30 میلیون تن گوجه فرنگی تازه در کارخانجات فرآوری میگردد و رب گوجه فرنگی محصول عمده آنها میباشد. نتایج تحقیقات در مراکز بهداشتی و پزشکی آمریکا و اروپا نشان داده است که ماده لیکوپن[1] موجود در گوجه فرنگی، دارای خواصی از قبیل جلوگیری از سرطان پروستات، افزایش شیر مادران، محافظت پوست در مقابل اشعه ماوراء بنفش، جلوگیری از اکسیداسیون کلسترول LDLو در نتیجه جلوگیری از بیماری آترواسکلروزیس و بسیاری از بیماری های مربوط به دستگاه گوارش میباشد. در مجموع 37 کشور در جهان امکان فرآوری گوجه فرنگی را دارند که در این میان، 12 کشور تا 90 درصد فرآوری را انجام میدهند. کشور ایران در سال 2008 میلادی از لحاظ میزان فرآوری مقام پنجم را پس از آمریکا، ایتالیا، چین و ترکیه کسب نمود (اشکواری، 1388). همچنین ایران با تولید سالانه 5 میلیون و 800 هزار تن گوجه فرنگی، رتبه هفتم تولید این محصول و رتبه دهم صادرات رب گوجه فرنگی را در جهان دارا است (رضوانی مقدم و همكاران، 2011).
اهمیت کشت و فرآوری گوجه فرنگی در ایران عبارت است از:
1-مطابق آخرین آمار، میانگین محصول به دست آمده از یک هکتار کشت گوجه فرنگی 37 تن است که این مقدار در استانهای خراسان رضوی و همدان به ترتیب 40 و 53 تن میباشد (اشكواری، 1388؛ شوشتری و همكاران، 1391؛ جدیدی و همكاران، 2012).
2-امروزه صنعت عظیمی فراوری گوجه فرنگی را برعهده دارد و آن را به صورت خشک شده، پوستکنده، پوره، رب، انواع سس از جمله سس کچاپ، پودر و آب میوه در اختیار مصرفکنندگان میگذارد. دو عمل اصلی فراوری صنعتی گوجه فرنگی تغلیظ کردن و خشک کردن هستند (اشکواری، 1388).
3-گوجه فرنگی سرشار از انواع ویتامینهای مورد نیاز بدن انسان است كه همواره باید در سبد غذایی خانوادهها گنجانده شود (پورنعمت، 1391).
4-هر هكتار كشت گوجه فرنگی در هر روز از فصل تولید برای 211 نفر اشتغالزایی دارد (اشکواری، 1388).
5-كشت گوجه فرنگی یكی ازمحصولاتی است كه بیشترین بهرهوری را در مصرف آب كشاورزی دارد (اشکواری، 1388).
1-1-2- سطح زیر كشت گیاه گوجه فرنگی در ایران و جهان
سطح زیر كشت گوجه فرنگی در دنیا چهار میلیون هكتار میباشد (سولیمن و همکاران[2]، 2011). ایران از نظر سطح زیر کشت با 183931 هکتار، رتبه ششم را در دنیا پس از کشورهای چین، هند، ترکیه، نیجریه و مصر به خود اختصاص داده است. سطح زیر کشت کشورهای جایگاه اول تا پنجم به ترتیب عبارت است از: چین 981000 هکتار، هند 865000 هکتار، ترکیه 328000 هکتار، نیجریه 264430 هکتار و مصر 212446 هکتار (فائو[3]: سایت سازمان خوار و بار جهانی).
در ایران، سطح زیر کشت گوجه فرنگی در کل کشور در سال زراعی 90-1389 حدود 153087 هکتار برآورد شده است. از این میزان بیشترین سطوح کشت متعلق به استانهای فارس، بوشهر، خراسان رضوی، هرمزگان و کرمان است. میزان سطوح زیر کشت هر یک از این استانها به ترتیب عبارت است از: 20063، 16049، 14492، 14071 و 12391 (بینام، 1390).
1-1-3- بیماری پژمردگی فوزاریومی گوجه فرنگی
بیماری پژمردگی فوزاریومی یک بیماری قارچی است که توسط Fusarium oxysporum f.sp. lycopersici که در خاک زندگی می کند، ایجاد می شود و در سرتاسر جهان گسترش دارد. عامل بیماری از طریق ریشه وارد گیاه می شود و روی سیستم آوندی گیاه (معمولاً در مرحله گیاهچه) اثر میگذارد. گیاهانی که در این مرحله رشد، آلوده میشوند از بین میروند. علائم این بیماری در مناطق گرم بیشتر مشهود است (جونز و همکاران[4]، 1991؛ اگریوس[5]، 2005).
بیماری پژمردگی فوزاریومی می تواند در مراحل مختلف رشد به گیاه حمله کند و اولین علائم این بیماری به صورت زردی و پژمردگی در برگهای یک طرف گیاه یا یک شاخه و یا گاهی چند شاخه میباشد. زردی و پژمردگی با گسترش قارچ در گیاه پخش می شود. همچنین ریزش نابهنگام برگها، قهوهای شدن سیستم آوندی، کوتولگی، نامرغوب بودن میوه ها، تشکیل نشدن میوه، ضعیف شدن گیاه و مرگ گیاه (اغلب قبل از رسیدن گیاه به سن بلوغ) اتفاق میافتد (تصاویر 1-1، 1-2 و 1-3) (ادموندز و پوتورف[6]، 2012؛ میلر و همکاران[7]، 2012).
از مهمترین علائم، پژمردگی آوندی است که به صورت بیرنگ شدن رگبرگها در برگهای جوان و پژمرده شدن برگهای پیرتر پایینی به دنبال کوتولگی در گیاه و زردی در برگهای پایینی و در نهایت از بین رفتن برگها و مرگ در گیاه میباشد (گاردون و مارتین[8]، 1997). گاهی گونه های مقاوم به پژمردگی فوزاریومی نشانه های خفیفی از این بیماری را نشان میدهند. خصوصاً این امر زمانی رخ میدهد که زخمهایی توسط نماتدها ایجاد شده و یا خود گیاه در بخش ریشه در اثر خفگی آسیب دیده باشد (تصویر 1-1) (صاحبانی و همکاران، 1384).
تصویر 1-1- ایجاد زخم ریشه، قهوهای شدن آوندهای ساقه و رگه های قهوهای در ساقه (Gray and Mathre, 2003) (از راست به چپ)
تصویر 1-2- نواحی نکروزه در حاشیه برگهای گوجه فرنگی، زرد شدن شاخ و برگها در یک طرف ساقه (Miller et al, 2012) و نامرغوب بودن میوه ها (, 2012 Edmonds and Pottorff) (از چپ به راست).
تصویر 1-3- شروع علائم بیماری فوزاریومی گوجه فرنگی به صورت پژمردگی و نکروزه شدن برگها از بخش پایینی گیاه
در ایران به دلیل اهمیت این بیماری، تحقیقاتی در زمینه كنترل بیولوژیک آن با بهره گرفتن از باکتری ها و قارچهای آنتاگونیست انجام شده است (عرفاتی، 1377؛ نیک نژاد کاظم پور و همکاران، 1379؛ امینی، 1385).
در گوجه فرنگی، ارقام L-612 و Early Urbana Y حساس، رقمهای Gs-12، L-293،Peto Early L و CLN-2915 نسبتاً حساس و رقم L-528نسبتاً مقاوم به شمار میرود (باقری و تقوی، 1379؛ صاحبانی و هادوی، 2009).
پژمردگی فوزاریومی گوجه فرنگی یکی از شایعترین بیماریهای گوجه فرنگی در مناطقی است که این محصول به طور وسیع کشت می شود. خسارت این بیماری در آب و هوای گرم و خاکهای شنی و گرم مناطق معتدل، بیشتر است. نخستین نشانهها به صورت برگ روشنی در برگچههای جوانتر خارجی بوته گیاهچههای مورد حمله عامل بیماری قرار گیرند، معمولاً پژمرده میشوند و بلافاصله بعد از بروز اولین نشانه های بیماری، از پای در میآیند. در صورتی که آلودگی شدید و شرایط آب و هوایی مطلوب بیمارگر باشد، گیاهان مسنتر در مزرعه به طور ناگهانی پژمرده میشوند و میخشکند. معمولاً گیاهان مسنتر آلوده، ابتدا رگ روشنی و رو خمشی برگ از خود نشان می دهند و پس از آن کم رشد و برگهای قسمت پایین آنها زرد می شود. این گیاهان گاهی ریشه های نابجا ایجاد می کنند. پژمردگی در برگها و ساقههای جوان ایجاد می شود. بافت مردگی در حاشیه برگهای باقیمانده به وجود می آید و سرانجام گیاهان مسن آلوده میخشکند در بیشتر این اوقات نشانهها در یک طرف ساقه ظاهر می شود و به طرف بالا پیشروی می کنند تا آنجا که برگ سارهها منهدم میشوند و ساقه گیاه میخشکد. میوه گوجه فرنگی گاهی ممکن است آلوده شود که در این حالت میسوزد و بدون آن که لکهای روی آن ظاهر شود از بوته جدا شده و میافتد. ریشهها هم آلوده میشوند. در این حالت بعد از شروع کم رشدی اولیه ریشه های کوچک جانبی میپوسند. در برش عرضی ساقه نزدیک بن گیاه آلوده حلقهای به رنگ قهوهای در ناحیه دستههای آوندی پدیدار می شود. قهوهای رنگ شدن آوند قسمت های بالایی گیاه آلوده به شدت بیماری بستگی دارد (جرج ان .اگریوس، 1936).
1-1- 4- روشهای مبارزه با بیماری پژمردگی فوزاریومی
1- کاشت واریتههای مقاوم گیاه مخصوصاً مقاوم به نژاد 1و 2 عامل بیماری (دابابات و همکاران[9]، 2008).
2- روشهای به زراعی (چلمی و همکاران[10]، 2012) شامل:
الف) تناوب زراعی: استفاده از برنج در گردش زراعی با گوجه موجب کاهش خسارت می شود. همچنین گردش زراعی 5-7 ساله باعث کاهش اینوکولم قارچ و خسارت ناشی از آن می شود. اما چون عامل بیماری ساپروفیت و خاکزاد است و برای سالهای طولانی در خاک باقی میماند گردش زراعی برای کنترل بیماری مناسب نیست. همچنین باید دقت کرد که تمام گیاهان خانوادهی سولاناسه به این بیماری حساسند و نباید از آنها برای گردش زراعی استفاده کرد.
ب) استفاده از بذر عاری از بیماری و اجتناب از کاشت دانه های تولید شده از گیاهان آلوده به فوزاریوم.
ج) استفاده از کودهای نیتراته مانند کلسیم نیترات به جای کودهای آمونیومی مانند آمونیوم نیترات.
د) ریشهکنی و از بین بردن بافتها و بقایای گیاهی آلوده در آخر فصل که باعث جلوگیری از زمستان گذرانی عامل بیماری می شود (تصویر 1-4).
تصویر 1-4- نمایی از ریشه کنی و از بین بردن بافتها و بقایای گیاهی آلوده در مزرعه گوجه فرنگی (Missouri Botanical Garden)
ه) ضدعفونی دست و لباس کارگران و ادوات کشاورزی (ایانوتی[11]، 2012).
3- افزایش اسیدیته (PH) خاک که باید بین 5/6 و7 باشد (جانز و اورمن[12]، 1971).
4- رطوبت خاک: چون عامل بیماری از طریق خاکی که رطوبت زیاد و زهکشی بدی دارد سریع تر پخش می شود پس بهبود شرایط خاک برای کنترل بیماری خیلی مهم است و همچنین کاشت گوجه باید در خاکهای خشک صورت گیرد (نواز-کارتز و همکاران[13]، 2000).
بیماری پژمردگی فوزاریومی می تواند در مراحل مختلف رشد به گیاه حمله کند و اولین علائم این بیماری به صورت زردی و پژمردگی در برگهای یک طرف گیاه یا یک شاخه و یا گاهی چند شاخه میباشد. زردی و پژمردگی با گسترش قارچ در گیاه پخش می شود. همچنین ریزش نابهنگام برگها، قهوهای شدن سیستم آوندی، کوتولگی، نامرغوب بودن میوه ها، تشکیل نشدن میوه، ضعیف شدن گیاه و مرگ گیاه (اغلب قبل از رسیدن گیاه به سن بلوغ) اتفاق میافتد (تصاویر 1-1، 1-2 و 1-3) (ادموندز و پوتورف[6]، 2012؛ میلر و همکاران[7]، 2012).
از مهمترین علائم، پژمردگی آوندی است که به صورت بیرنگ شدن رگبرگها در برگهای جوان و پژمرده شدن برگهای پیرتر پایینی به دنبال کوتولگی در گیاه و زردی در برگهای پایینی و در نهایت از بین رفتن برگها و مرگ در گیاه میباشد (گاردون و مارتین[8]، 1997). گاهی گونه های مقاوم به پژمردگی فوزاریومی نشانه های خفیفی از این بیماری را نشان میدهند. خصوصاً این امر زمانی رخ میدهد که زخمهایی توسط نماتدها ایجاد شده و یا خود گیاه در بخش ریشه در اثر خفگی آسیب دیده باشد (تصویر 1-1) (صاحبانی و همکاران، 1384).
تصویر 1-1- ایجاد زخم ریشه، قهوهای شدن آوندهای ساقه و رگه های قهوهای در ساقه (Gray and Mathre, 2003) (از راست به چپ)
تصویر 1-2- نواحی نکروزه در حاشیه برگهای گوجه فرنگی، زرد شدن شاخ و برگها در یک طرف ساقه (Miller et al, 2012) و نامرغوب بودن میوه ها (, 2012 Edmonds and Pottorff) (از چپ به راست).
تصویر 1-3- شروع علائم بیماری فوزاریومی گوجه فرنگی به صورت پژمردگی و نکروزه شدن برگها از بخش پایینی گیاه
در ایران به دلیل اهمیت این بیماری، تحقیقاتی در زمینه كنترل بیولوژیک آن با بهره گرفتن از باکتری ها و قارچهای آنتاگونیست انجام شده است (عرفاتی، 1377؛ نیک نژاد کاظم پور و همکاران، 1379؛ امینی، 1385).
در گوجه فرنگی، ارقام L-612 و Early Urbana Y حساس، رقمهای Gs-12، L-293،Peto Early L و CLN-2915 نسبتاً حساس و رقم L-528نسبتاً مقاوم به شمار میرود (باقری و تقوی، 1379؛ صاحبانی و هادوی، 2009).
پژمردگی فوزاریومی گوجه فرنگی یکی از شایعترین بیماریهای گوجه فرنگی در مناطقی است که این محصول به طور وسیع کشت می شود. خسارت این بیماری در آب و هوای گرم و خاکهای شنی و گرم مناطق معتدل، بیشتر است. نخستین نشانهها به صورت برگ روشنی در برگچههای جوانتر خارجی بوته گیاهچههای مورد حمله عامل بیماری قرار گیرند، معمولاً پژمرده میشوند و بلافاصله بعد از بروز اولین نشانه های بیماری، از پای در میآیند. در صورتی که آلودگی شدید و شرایط آب و هوایی مطلوب بیمارگر باشد، گیاهان مسنتر در مزرعه به طور ناگهانی پژمرده میشوند و میخشکند. معمولاً گیاهان مسنتر آلوده، ابتدا رگ روشنی و رو خمشی برگ از خود نشان می دهند و پس از آن کم رشد و برگهای قسمت پایین آنها زرد می شود. این گیاهان گاهی ریشه های نابجا ایجاد می کنند. پژمردگی در برگها و ساقههای جوان ایجاد می شود. بافت مردگی در حاشیه برگهای باقیمانده به وجود می آید و سرانجام گیاهان مسن آلوده میخشکند در بیشتر این اوقات نشانهها در یک طرف ساقه ظاهر می شود و به طرف بالا پیشروی می کنند تا آنجا که برگ سارهها منهدم میشوند و ساقه گیاه میخشکد. میوه گوجه فرنگی گاهی ممکن است آلوده شود که در این حالت میسوزد و بدون آن که لکهای روی آن ظاهر شود از بوته جدا شده و میافتد. ریشهها هم آلوده میشوند. در این حالت بعد از شروع کم رشدی اولیه ریشه های کوچک جانبی میپوسند. در برش عرضی ساقه نزدیک بن گیاه آلوده حلقهای به رنگ قهوهای در ناحیه دستههای آوندی پدیدار می شود. قهوهای رنگ شدن آوند قسمت های بالایی گیاه آلوده به شدت بیماری بستگی دارد (جرج ان .اگریوس، 1936).
1-1- 4- روشهای مبارزه با بیماری پژمردگی فوزاریومی
1- کاشت واریتههای مقاوم گیاه مخصوصاً مقاوم به نژاد 1و 2 عامل بیماری (دابابات و همکاران[9]، 2008).
2- روشهای به زراعی (چلمی و همکاران[10]، 2012) شامل:
الف) تناوب زراعی: استفاده از برنج در گردش زراعی با گوجه موجب کاهش خسارت می شود. همچنین گردش زراعی 5-7 ساله باعث کاهش اینوکولم قارچ و خسارت ناشی از آن می شود. اما چون عامل بیماری ساپروفیت و خاکزاد است و برای سالهای طولانی در خاک باقی میماند گردش زراعی برای کنترل بیماری مناسب نیست. همچنین باید دقت کرد که تمام گیاهان خانوادهی سولاناسه به این بیماری حساسند و نباید از آنها برای گردش زراعی استفاده کرد.
ب) استفاده از بذر عاری از بیماری و اجتناب از کاشت دانه های تولید شده از گیاهان آلوده به فوزاریوم.
ج) استفاده از کودهای نیتراته مانند کلسیم نیترات به جای کودهای آمونیومی مانند آمونیوم نیترات.
د) ریشهکنی و از بین بردن بافتها و بقایای گیاهی آلوده در آخر فصل که باعث جلوگیری از زمستان گذرانی عامل بیماری می شود (تصویر 1-4).
تصویر 1-4- نمایی از ریشه کنی و از بین بردن بافتها و بقایای گیاهی آلوده در مزرعه گوجه فرنگی (Missouri Botanical Garden)
ه) ضدعفونی دست و لباس کارگران و ادوات کشاورزی (ایانوتی[11]، 2012).
3- افزایش اسیدیته (PH) خاک که باید بین 5/6 و7 باشد (جانز و اورمن[12]، 1971).
4- رطوبت خاک: چون عامل بیماری از طریق خاکی که رطوبت زیاد و زهکشی بدی دارد سریع تر پخش می شود پس بهبود شرایط خاک برای کنترل بیماری خیلی مهم است و همچنین کاشت گوجه باید در خاکهای خشک صورت گیرد (نواز-کارتز و همکاران[13]، 2000).